Over het algemeen ben ik niet zo gecharmeerd van alle jazzzangeressen die mij worden toegestuurd, dat komt vooral door het feit dat de meesten niet het niveau halen van de groten van weleer zoals Billie, Ella , Sarah e.a, maar ook de groten van nu zoals o.a. Dianne Krall, Dee Dee Bridgewater, Abbey Lincoln, China Moses en Cécile McLorin Salvant. Daar komt nog bij dat heel vaak het American Songbook wordt gebruikt en dan hoor je steeds weer dezelfde nummers die vaak al eerder en beter zijn vertolkt. Maar er zijn altijd uitzonderingen die mij dan altijd verassen, Angie Wells is er ook zo een, hetgeen mede te danken is aan het feit dat ze Afro Amerikaanse is, dat mag dan worden uitgelegd als positieve discriminatie, maar ze hebben sowieso een voorsprong met al op jonge leeftijd voluit zingen in de kerk met de gospels. In het geval van deze Angie Wells komt daar nog bij dat ze heeft gekozen voor een nogal bluesy repertoire met o.a. “Nick of Time van Bonnie Raitt en “Do I move you” van Nina Simone en enkele geslaagde eigen composities.

Dit is haar tweede album na Love and Mischief uit 2017 waarover All About Jazz opgetogen vermeldde ”This performance is simply exceptional ‘’ ’’Angie Wells has arrived…big time”. Het album werd geproduceerd door niemand minder dan meesterbassist John Clayton, die ook nog te horen is in een duet met Wells. Verder zijn te horen Josh Nelson (piano), Clayton Cameron (drums), Trevor Ware (bas), Larry Koonse (gitaar), Jacob Scesney (tenorsax), Ivan Malespin (trombone), Kye Palmer (trompet, flugelhorn), Katisse Buckingham (fluit) en Carey Frank (Hammond B3), dan zorgen Lynne Fiddmont en Valerie Geason voor achtergrond vocalen en Zion G is te horen in een duet met Wells.

Als geboren verhalenverteller kwam de inspiratie voor dit album na de brutale dood van George Floyd in 2020, “Although I was sad and angry, I felt a glimmer of hope as I watched people of all races, nationalities, cultures, sexual orientations and religions take to the streets together”. Langzaam ontstond er een melodie in haar hoofd, een diepe emotionele oprisping van binnenuit, het nam de vorm aan van een diep emotioneel neuriën dat voelde alsof het rechtstreeks van mijn voorouders kwam. De melodie bleef in mijn hoofd de volgende dagen totdat een nummer was geboren. Het is een indrukwekkend nummer dat het racistische optreden van de Amerikaanse politie ter verantwoording roept. Zo hebben meer nummers van haar een diepere betekenis, zoals “Where the living is good” dat een satirische weergave laat horen over leven zonder woning in een buurt met woningen met een waarde van miljoenen.

“Do I move you” van Nina Simone heb ik indertijd grijs gedraaid op de elpee Nina Sings the Blues, zelfs mijn moeder was fan. De agressieve versie van Nina wordt door Angie omgetoverd in een sexy bluesnummer waarin Larry Koons excelleert met een vette gitaarsolo, eigenlijk nog sterker dan het origineel. “Nick of Time” was een hit voor Bonnie Raitt , de soulversie van Angie met een heerlijke laid-back solo van Koons doet er niet voor onder, mede door het pianospel van Josh Nelson. De versie van “You don’t know what love is” van Gene de Paul en Don Raye krijgt hier een ijzersterke uitvoering van Angie begeleidt door John Clayton op arco ( gestreken) bas, prachtig. Ook de medley “Moanin’/ Work Song” is geweldig, Moanin’” van Bobby Timmons is natuurlijk beroemd geworden door de uitvoering van Art Blakey & the Jazz Messengers, de tekst werd geschreven door zanger Jon Hendricks, Work Song is van Nat Adderley, hier is de tekst van zanger Oscar Brown Jr. Beide uitvoeringen heb ik vaaks gedraaid, Angie geeft hier een prima versie weer. Ook de drie versies van “I’ve got that feeling”, een hymne versie, een geneuriede en eentje met de band, zijn sterk. Kortom ik kan geen zwakke plek ontdekken in dit verassend goede album.

Jan van Leersum.